គុកទាំង ៣ សម្រាប់មនុស្សបរាជ័យ

មនុស្សយើងម្នាក់ៗ សុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់ឱ្យខ្លួនឯងរីកចម្រើនលូតលាស់ មិនថារូបរាង ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬចំណេះដឹងឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការលូតលាស់ផ្លាស់ប្រែនេះ មានភាពខុសៗគ្នាពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត។ កត្តាដែលនាំឱ្យមានភាពខុសគ្នានេះ គឺដោយសារតែល្បឿននៃការផ្លាស់ប្តូរ។ អ្នកខ្លះអាចដើរបានលឿន ពីព្រោះគេមានសំពាយទម្ងន់ស្រាល ហើយអ្នកខ្លះទៀតអាចដើរលឿនពីព្រោះគេគ្មានការរំខាននានា។ នៅថ្ងៃនេះ លោកអ្នកនឹងបានដឹងគន្លឹះមួយចំនួនដែលអាចជួយឱ្យខ្លួនឯងមានការរីកចម្រើនលូតលាស់ទៅមុខបានលឿនរហ័ស។ គន្លឹះទាំងអស់នោះ គឺការស្គាល់គុកទាំងបីសម្រាប់មនុស្សបរាជ័យ។ បើមិនចង់ក្លាយជាអ្នកទោសជាប់ក្នុងគុកទាំងបីនេះទេ សូមប្រិយមិត្តតាមដាន និងអនុវត្តតាមសេចក្តីណែនាំដែលមានជាបន្តបន្ទាប់ដូចតទៅ។ 

គុកទី១ ការខ្វល់ខ្វាយនឹងសម្តីអ្នកដទៃ

នៅពេលដែលយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការយល់ឃើញ ការវាយតម្លៃ ឬការរិះគន់របស់អ្នកដទៃលើខ្លួនយើងពេក នោះយើងច្បាស់ជាមិនអាចធ្វើអ្វីបានច្រើន និងមិនអាចទៅណាបានឆ្ងាយនោះឡើយ។ មនុស្ស១០០នាក់ មានគំនិត១០០គំនិតផ្សេងៗគ្នា។ សម្តីវាយតម្លៃរបស់អ្នកដទៃ មានត្រូវមានខុស ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ គឺយើងត្រូវចេះច្រោះយកគំនិតល្អៗពីពួកគេមកប្រើ។ អ្វីដែលអាក្រក់ អ្វីដែលជាសំរាម ចូរយើងកុំខ្វល់ខ្វាយ។ មនុស្សយើង មានលក្ខណៈពិសេសប្លែកៗគ្នា យើងមិនអាចរស់នៅក្នុងរង្វង់នៃការចង់បានរបស់នរណាម្នាក់បានទេ។ កាលណាយើងចងភ្ជាប់ខ្លួនឯងជាមួយនឹងគំនិតវាយតម្លៃរបស់អ្នកដទៃ នោះយើងច្បាស់ជាមិនអាចទៅណាបានទេ គឺនៅមួយកន្លែងដូចជាមនុស្សជាប់គុក។ នៅពេលចង់ធ្វើនេះ ខ្លាចគេថា នៅពេលចង់ធ្វើនោះ ក៏ខ្លាចគេថា (មុជមិនជ្រៅ ទៅមិនឆ្ងាយ)។ ដល់ពេលភាគីមួយទាញយើងទៅលិច ភាគីមួយទៀតទាញយើងទៅកើត នៅទីបំផុត យើងបានត្រឹមនៅទ្រឹងមួយកន្លែង គ្មានបានធ្វើកិច្ចការអ្វីជារបស់ខ្លួនឱ្យបានដុំកំភួនឡើយ។ សម្តីវាយតម្លៃរបស់អ្នកដទៃ វាមិនសំខាន់ស្មើនឹងឆន្ទៈរបស់យើងទេ។ នៅពេលយើងចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីមួយ ប្រហែលជាអ្នកខ្លះថាយើងឆ្កួត ឬថាយើងល្ងង់។ នៅពេលយើងធ្វើមិនចេញលទ្ធផល ពួកគេក៏សើចចំអកជាន់ពន្លិច។ នៅពេលយើងធ្វើកើតការខ្លះៗ គេក៏និយាយថា “វាមិនខ្មេះទេ។ វាមិនបានប៉ុន្មានទឹកទេ”។ល។ ដល់ពេលឃើញលទ្ធផលយើងកាន់តែរីកធំ អ្នកខ្លះចាប់ផ្តើមវាយប្រហារ ហើយអ្នកខ្លះចាប់ផ្តើមចូលមករាប់អានយើងជាមិត្ត។ នៅពេលយើងជោគជ័យទាំងស្រុង ពួកគេក៏មកសុំយោបល់របស់យើង។ រឿង វាមានតែប៉ុណ្ណឹង ដូច្នេះកុំផ្តោតសំខាន់លើការយល់ឃើញរបស់អ្នកដទៃពេក ចូរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្លួនឯង ធ្វើអ្វីដែលខ្លួនស្រឡាញ់ពេញចិត្ត និងតាមប្រមាញ់អ្វីដែលជាក្តីសុបិនរបស់យើង។ 

គុកទី២ ការរស់នៅក្នុងអតីតកាល

ជាការពិត នរណាក៏មានអតីតកាលដែរ ហើយអតីកាលល្អៗមិនសូវជាបង្កបញ្ហាទេ ប៉ុន្តែអតីតកាលដែលងងឹតអួអាប់ ច្រើនតែធ្វើឱ្យយើងមួហ្មងវិលវល់ខ្វាយខ្វល់មិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ការគិតសោកស្តាយ ការគិតវិលវល់ និងការស្រណោះស្រណោកចំពោះរឿងអតីកាល គឺជាសុទ្ធតែរនាំងបាំងយើងមិនឱ្យធ្វើដំណើរទៅមុខបានលឿន និងបានឆ្ងាយ។ អ្នករឹតគិត នោះអ្នកនឹងរឹតតែបាត់បង់ គឺបាត់បង់មនុស្សថ្មី បាត់បង់ឱកាសថ្មី និងបាត់បង់ធនធានថ្មីដែលយើងត្រូវទទួលបានសង្គម ពីមនុស្ស និងពីធម្មជាតិ។ អតីតកាល មិនថាល្អ ឬអាក្រក់ វាគួរតែត្រូវទុកជាមេរៀនសម្រាប់សិក្សាទៅបានហើយ។ ទោះបីយើងគិតរឭកវារាប់រយដង ក៏មិនអាចទៅកែប្រែវាបានសូម្បីតែម្តង។ ដូច្នេះ តើមានន័យអីដែលត្រូវសញ្ជឹងគិតមមៃរស់នៅក្នុងអតីភាពដែលវាមិនផ្តល់ផលប្រយោជន៍អ្វីសោះឱ្យយើងនោះ? ចូរសម្លឹងមកបច្ចុប្បន្ន ចូរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការពេលនេះ និងចូរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដែលនៅចំពោះមុខយើងនេះ។ បច្ចុប្បន្នកាលល្អ នឹងបង្កើតឱ្យមានអតីតកាលល្អ និងអនាគតល្អផងដែរ។ ឱ្យតែយើងប្រឹងប្រែងនៅឥឡូវនេះ ផលល្អនឹងកើតឡើងនៅពេលអនាគត។ បើមិនចង់មានវិប្បដិសារីនៅថ្ងៃក្រោយ យើងមានតែផ្តល់តម្លៃដល់ពេលវេលាបច្ចុប្បន្ន និងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅពេលនេះឱ្យល្អជាទីបំផុត។ ជាថ្មីម្តងទៀត សូមព្យាយាមទម្លាក់រឿងរ៉ាវអតីតកាលចោល ហើយចាប់យកកិច្ចការនាពេលនេះមកធ្វើ ជួបនឹងមនុស្សថ្មីៗ ទៅទីកន្លែងថ្មីៗ និងសិក្សាពីមេរៀនថ្មីៗ។ ជីវិតរបស់យើង គួរតែត្រូវតាក់តែងឱ្យមានន័យមានតម្លៃតាមរយៈបែបនេះ មិនត្រូវសំកុក drama រអ៊ូរំអួយដាក់ហ្វេសប៊ុកនោះទេ។ 

គុកទី៣ ខ្លាច មិនហ៊ានផ្លាស់ប្តូរ

ការភ័យខ្លាចមិនហ៊ានបោះជំហានទៅមុខ ឬភ័យខ្លាចនៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ ក៏មិនអាចឱ្យយើងរីកចម្រើនលូតលាស់ទៅមុខដែរ។ ការណ៍ដែលមិនហ៊ានផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ ផ្លាស់ប្តូរការគិត ផ្លាស់ប្តូររបៀបរៀនសូត្រ ផ្លាស់ប្តូររបៀបធ្វើការ និងផ្លាស់ប្តូររបៀបរកស៊ី នឹងធ្វើឱ្យយើងក្លាយជាជនពិការ ដើរទៅណាមិនរួចនឹងគេ។ ការផ្លាស់ប្តូរ វាច្បាស់ជាត្រូវឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ នេះគឺជាការពិត ប៉ុន្តែបើមិនផ្លាស់ប្តូរទេ យើងនឹងគ្មានការអភិវឌ្ឍទេ។ បើចង់រៀនពូកែជាងមុន ចង់មានប្រាក់ខែច្រើនជាងមុន ចង់រកស៊ីចំណេញជាងមុន ចង់បានផ្ទះធំជាងមុន ឬចង់បានឡានស៊េរីខ្ពស់ជាងមុន យើងដាច់ខាតត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរ គឺផ្លាស់របស់បៀបរៀន របៀបធ្វើការ របៀបរកស៊ី របៀបទំនាក់ទំនង របៀបអភិវឌ្ឍខ្លួន និងពិសេសគឺរបៀបនៃការគិត។ បើគ្មានការផ្លាស់ប្តូរ មេអំបៅច្បាស់ជានៅតែជាដង្កូវអស់មួយជីវិត។ បើគ្មានការផ្លាស់ប្តូរ យើងច្បាស់ជានៅតែបររទេះគោពីមួយកន្លែងទៅមួយកន្លែងដល់សព្វថ្ងៃ។ បើគ្មានការផ្លាស់ប្តូរ សង្គមយើងច្បាស់ជាគ្មានឡានទំនើបៗ យន្តហោះ កុំព្យូទ័រ និងបច្ចេកវិទ្យាថ្មីផ្សេងៗឡើយ។ ជាពិសេស បើគ្មានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យា ម៉្លេះច្បាស់ជាគ្មានហ្វេសប៊ុក គ្មានយូធូប គ្មានតេលេក្រាម និងបណ្តាញសង្គមផ្សេងៗដែលនាំឱ្យយើងស្គាល់គ្នានោះទេ។  ដូច្នេះ ចូរក្លាហានក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ គឺផ្លាស់ប្តូរឆ្ពោះទៅរកការរីកចម្រើន និងជោគជ័យ៕

ស្មេរដោយ : ឧកញ៉ា ជា តុងហ៊ួរ